Σχολιάζουμε την επικαιρότητα και δεν αφήνουμε τίποτα να πέσει κάτω…
Απόψεις, σχόλια και κείμενα της Ειρήνης Πετροπούλου
Η Ελλάδα συμμορφώνεται και συμβαδίζει με την ΕΕ
Το νέο νομοσχέδιο που αφορά την ισότητα στον γάμο για όλα τα ζευγάρια ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου, του οποίου η συζήτησε ξεκίνησε σήμερα 14 Φεβρουαρίου 2024 στην Ολομέλεια της Βουλής, μπορεί να έφερε αναταράξεις στον δημόσιο βίο, ωστόσο κάποτε οφείλαμε ως χώρα να λύσουμε εμπράκτως θέματα ισονομίας, τα οποία έμεναν άλυτα άλλες φορές γιατί οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν ήθελαν να επωμισθούν το πολιτικό κόστος και άλλες φορές με την δικαιολογία “μια μη έτοιμη κοινωνία” αποφάσιζαν να μη κάνουν τίποτα μεταθέτοντας το θέμα στις … καλένδες!
Ένα Κράτος Δικαίου, όμως, οφείλει να σέβεται όλους τους πολίτες του και να προστατεύει τις μειοψηφίες, όπως είναι οι LGBTI οικογένειες και τα παιδιά τους – ιδιαίτερα τα παιδιά. Επί της ουσίας, τα παιδιά ζούσαν και υπήρχαν σε μια γκρίζα ζώνη χωρίς ουσιαστική αναγνώριση και των δύο ανθρώπων που τα μεγάλωναν. Η ισότητα στον γάμο και η αναγνώριση της LGBTI γονεϊκότητας οφείλει να αναγνωρίζεται ισαξίως για όλους τους ανθρώπους, ασχέτως αν θα αποφασίσουν να αξιοποιήσουν ή όχι τις δυνατότητες που τους προσφέρει. Αυτός είναι ο πυρήνας του θέματος, ενώ όλα όσα ακούγονται και γράφονται τους τελευταίους τρεις μες τέσσερεις μήνες αφορούν προσωπικές απόψεις – κάποιες εκ των οποίων αγγίζουν τα όρια της χυδαιότητας, της ασχετοσύνης και της γελοιότητας.
Ωστόσο, επειδή το βάρος του δημοσίου διαλόγου περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά και το καλύτερο συμφέρον τους, ας δούμε τί ισχύει μέχρι τώρα και μετά να μου πείτε αν αυτό είναι δίκαιο ή όχι κατά την γνώμη σας.
Οι LGBTI οικογένειες και ιδιαίτερα τα παιδιά τους δεν γίνονται δεκτά στο ληξιαρχείο (ειδικό και εθνικό), εκκλησία, πολιτικά κόμματα κλπ, με το πρόσχημα ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη από τον νόμο της γονεϊκότητας του μη βιολογικού γονέα, ότι τίθεται ζήτημα δημόσιας τάξης (συνέβη και αυτό), ή ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι ώριμη να δεχτεί την νέα τάξη των πραγμάτων. Στην κυριολεξία, αντί να προστατεύεται το καλύτερο συμφέρον του παιδιού, το ίδιο το κράτος ξάνει τα αδύνατα δυνατά – μέσω της προβληματικής νομοθεσίας και των κενών νόμου – να στερεί βασικά, καθολικά και θεμελιώδη δικαιώματα από τα παιδιά.
Παράλληλα, το ομόφυλο ζευγάρι αρχίζει να διερευνά το νομικό πλαίσιο και τις επιλογές που έχει μόνο όταν αποφασίσει να προχωρήσει στην απόκτηση παιδιών. Τα προβλήματα οξείνονται ακόμα περισσότερο αν πρόκειται για διαφορετικής εθνικότητας γονείς που ζουν σε κάποια τρίτη χώρα.
Η Ελλάδα ποτέ δεν έδειξε φιλικές διαθέσεις απέναντι στην LGBTI κοινότητα και τα μέλη της. Θα είχε διαφορά αν, έστω και τώρα, έδειχνε ένα ανθρώπινο πρόσωπο απέναντι στα παιδιά που, εν δυνάμει, μπορεί να είναι οι αυριανοί ψηφοφόροι κάποιου πολιτικού κόμματος. Μπορεί τα ζευγάρια με παιδιά να αποτελούν μειοψηφία ακόμα και μέσα στην LGBTI κοινότητα, ωστόσο ακόμα και αυτή η μειοψηφία δεν μπορεί σήμερα να στερείται βασικών δικαιωμάτων και να αναγκάζεται να μπλέξει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και της άγνοιας για θέματα που σε άλλες χώρες, π.χ. Βέλγιο και Μάλτα, είναι ήδη λυμένα. Ένα απλό παράδειγμα είναι πως στην Ελλάδα αναγνωρίζεται μόνο το Σύμφωνο Συμβίωσης με αποτέλεσμα όσα ζευγάρια έχουν τελέσει γάμο στο εξωτερικό, να μην αναγνωρίζονται ως σύζυγοι σε περίπτωση που αποφασίσουν να μετοικίσουν εδώ.
Τα πράγματα εντείνονται όταν ένας εκ των δύο μελών της σχέσης έχει γεννηθεί σε τρίτη χώρα (δηλαδή, εκτός ΕΕ) και ακόμα χειρότερα αν υπάρχει παιδί. Φυσικά, εδώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για την γνωστή κουτοφράγκικη λογική του “κρύβω αυτά που θεωρώ ανεπιθύμητα κάτω από το χαλί” λες και έτσι θα “εξαφανιστεί” το πρόβλημα. Ας υποθέσουμε ότι η κοινωνία δεν έχει επίγνωση του ουσιαστικού προβλήματος (που δεν ισχύει κάτι τέτοιο) και τα πολιτικά κόμματα δεν αγγίζουν το θέμα φοβούμενα το πολιτικό κόστος (που είναι παραμύθι και φαιδρή δικαιολογία). Ας υποθέσουμε πάλι ότι μας κυβερνούν άσχετα κόμματα (που δεν ισχύει γιατί αν μια κυβέρνηση δεν γνωρίζει ή αδυνατεί να κατανοήσει ένα πολύπλευρο θέμα, οφείλει ή να ενημερωθεί διεξοδικά και να πράξει άμεσα τα δέοντα ή να παραιτηθεί δηλώνοντας ανικανότητα διαχείρισης ακόμα και του παραμικρού προβλήματος το οποίο καλείται να επιλύσει.
Ας υποθέσουμε πάλι ότι οι ευρωβουλευτές είναι ανίδεοι (κάτι που δεν ισχύει γιατί οφείλουν να ενημερώνονται διεξοδικά). Ας πούμε, πάλι υποθετικά, ότι τα μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου είναι ακόμα πιο άσχετα από τους ευρωβουλευτές (κάτι που δεν ισχύει εφόσον εκλέγονται από τον λαό και οφείλουν ως πολιτικοί να είναι διαβασμένοι. Στην αντίθετη περίπτωση δεν έχουν καμία θέση να παίζουν τους νομοθέτες, λες και συμμετέχουν σε μια παρτίδα μπιρίμπας).
Για όλους αυτούς τους λόγους και κυρίως επειδή δεν χαρακτηριζόμαστε για την κουλτούρα σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα, βρισκόμαστε στο σημείο κάποιοι πολίτες αυτής της χώρας να αναζητούν το δίκαιο τους στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια και αυτά, με τη σειρά τους, να βγάζουν καταδικαστικές αποφάσεις και να επιβάλουν τσουχτερές αποζημειώσεις, προς έκπληξην των ακόμα πιο ανίδεων φορολογούμενων πολιτών, οι οποίοι μαθαίνουν μετά εορτής που πήγε ένα μέρος των φόρων που πλήρωσαν.
Το όποιο προστατευτικό νομικό πλαίσιο υπάρχει μέχρι στιγμής στην Ελλάδα έχει θεσπιστεί γιατί είμαστε μέλος της ΕΕ και γιατί η χώρα οφείλει να ενσωματώνει τις εκάστοτε οδηγίες και συμβάσεις και το κάνει κουτσά – στραβά και με ελλείψεις για να μην κακοκαρδίσει την Εκκλησία και τους οπαδούς της.
Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά ή να γράψουμε ολόκληρες διατριβές αναλύοντας το γιατί δεν έχουμε αποκτήσει ακόμα σοβαρή προστατευτική νομοθεσία πάνμω σε θέματα που αφορούν τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα, την έκφραση και τα χαρακτηριστικά φύλου. Αν μια χώρα αδυνατεί να θεσπίσει σοβαρή νομοθεσία, είναι αδύνατον να προστατεύσει τα συμφέροντα των παιδιών των LGBTI οικογενειών, πόσσω μάλλον τα δικαιώματα τους τα οποία καταστρατηγούνται με φαιδρές δικαιολογίες.
Εν κατακλείδι, αυτά τα θέματα έρχεται να λύσει το νέο σχέδιο νόμου, που ούτε αλλαγές στη σύνθεση της κοινωνίας θα επιφέρει ούτε θα εισάγει καινά δαιμόνια όπως φοβούνται οι συντηρητικοί κύκλοι. Τουναντίον, έρχεται να λύσει αδικίες που διαιωνίζονται. Επί της ουσίας, δεν αφορά το ποιος έχει δικαίωμα να τελέσει γάμο ή όχι και να αποκτήσει παιδιά, αλλά όταν λέμε ισότητα να το εννοούμε. Πρόκειται για δικαίωμα που κανένας και καμία δεν μπορεί να το στερήσει σε κανέναν άνθρωπο ούτε να το προσφέρει a la carte.
Η Ευρώπη δείχνει περισσότερο θετική απέναντι στους LGBTIQ ανθρώπους
Σύμφωνα με νέα έκθεση και παρά τις εκστρατείες μίσους και τις συνεχείς επιθέσεις στα δικαιώματα των LGBT ανθρώπων, συνεχώς πληθαίνουν οι φωνές που θέλουν μια ζωή ίση σε δικαιώματα και απαλλαγμένη από διακρίσεις για όλο τον κόσμο ανεξαρτήτων σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου. Πρόκειται για την τελευταία έκθεση του Ευρωβαρομέτρου, που δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα και καταγράφει τις τάσεις της κοινής γνώμης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μάλιστα, οι τάσεις δείχνουν ότι η αποδοχή των LGBTI ατόμων αυξάνεται σαφώς σε όλες τις χώρες της ΕΕ με αποτέλεσμα να αφήνει εκτεθειμένες τις κυβερνήσεις ορισμένων χωρών, οι οποίες ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τη βούληση της πλειοψηφίας του λαού τους και χρησιμοποιούν αυτό το πρόσχημα για να κάνουν διακρίσεις σε βάρος των LGBTI ατόμων.
Μάλιστα, φαίνεται ξεκάθαρα ότι η αποδοχή είναι σημαντικά υψηλότερη μεταξύ των ανθρώπων που γνωρίζουν προσωπικά κάποιο άτομο από την LGBTI κοινότητα, εξουδετερώνοντας έτσι τον χαρακτηρισμό ορισμένων ηγετών ότι η LGBTI κοινότητα και τα μέλη της αποτελούν απειλή για την κοινωνία. Ωστόσο, από τα αποτελέσματα φαίνεται ότι δεν λείπουν και οι επιθέσεις στα δικαιώματα των LGBTI. Όπως διαπιστώνεται πάνω από το 50% της κοινής γνώμης αναφέρει ότι οι διακρίσεις δεν έχουν πάψει σε ένταση με βάση την ταυτότητα φύλου (το ότι είναι τρανς, 57%) ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό (54%). Τα επίπεδα των διακρίσεων σε βάρος των ιντερσεξ ατόμων είναι επίσης υψηλά, στο 47%. Παράλληλα, διαπιστώνεται ότι τα υψηλότερα επίπεδα διακρίσεων αφορούν τους Ρομά ανθρώπους (65%), ή ανθρώπους άλλου χρώματος δέρματος (61%) ή λόγω εθνοτικής καταγωγής (60%). Ωστόσο, την ίδια στιγμή, ένας αυξανόμενος αριθμός (69% των πολιτών της ΕΕ) δηλώνει ότι οι λεσβίες, οι ομοφυλόφιλοι και οι αμφιφυλόφιλοι πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους και το 64% ότι τα τρανς άτομα πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους. Όσον αφορά τη νόμιμη αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, το 62% πιστεύει ότι τα τρανς άτομα θα πρέπει να μπορούν να αλλάζουν τα επίσημα έγγραφα τους ώστε να ταιριάζουν με το φύλο με το οποίο αυτοπροσδιορίζονται. Επιπλέον, το 47% πιστεύει ότι τα επίσημα έγγραφα πρέπει να προσφέρουν μια τρίτη επιλογή (Χ ή Ω) για όσους δεν προσδιορίζονται ως γυναίκες ή άνδρες. Σημειωτέον, και για τις δύο αυτές ερωτήσεις, το ποσοστό των ερωτηθέντων που συμφώνησαν αυξήθηκε, όπως και το ποσοστό όσων διαφωνούν. Αυτό μπορεί να υποδηλώνει ότι υπάρχει αυξημένη ευαισθητοποίηση για το θέμα στην ΕΕ, καθώς και στις δύο περιπτώσεις, ο αριθμός των ερωτηθέντων που είπαν ότι δεν γνώριζαν μειώθηκε κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες.
Άλλα ενδιαφέροντα ευρήματα είναι ότι το 72% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι η ισότητα στον γάμο πρέπει να γίνει οριζόντιος θεσμός σε όλες τις χώρες της ΕΕ και εμφανίζεται άνοδος των θετικών ποσοστιαίων μονάδων σε σχέση με το 2019. Ενδιαφέρον εμφανίζουν και τα ευρήματα που αφορούν Ουγγαρία και Πολωνία. Το 42% και το 50%, αντίστοιχα, συμφωνεί με την θεσμική αναγνώριση της ισότητας στον γάμο και το ευρύ κοινό εμφανίζεται θετικό παρά την έντονη αντι- LGBTIQ πολιτική των κυβερνήσεων των συγκεκριμένων χωρών. Αξιοσημείωτες εξαιρέσεις αποτελούν η Βουλγαρία και η Ρουμανία με μόλις το 17% των Βουλγάρων να συμφωνεί με την ισότητα στον γάμο και το 25% των Ρουμάνων.
Κάτι ανάλογο ισχύει και για την συμπεριληπτική εκπαίδευση.
Οι περισσότεροι ερωτηθέντες πιστεύουν ότι τα σχολικά μαθήματα και το υλικό πρέπει να περιλαμβάνουν πληροφορίες σχετικά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό (71%) και την ύπαρξη πολλαπλών ταυτοτήτων φύλου (68%). Το 2019, το 71% είπε επίσης ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός πρέπει να συμπεριληφθεί στα προγράμματα σπουδών. Έτσι, παρά τις σφοδρές δημόσιες επιθέσεις στη συνεκπαίδευση, η υποστήριξη παραμένει σταθερή. Στην Ουγγαρία, ο αριθμός των ατόμων που συμφωνούν με τη συμπερίληψη του σεξουαλικού προσανατολισμού και των ταυτοτήτων φύλου (SOGI) στην εκπαίδευση εμφανίζεται αυξημένος κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες για θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού και κατά οκτώ μονάδες για μια εκπαίδευση για πολλαπλές ταυτότητες φύλου.
Εν κατακλείδι, τα συνολικά ευρήματα αυτής της έρευνας του Ευρωβαρόμετρου δείχνουν ότι παρά την αύξηση της ρητορικής μίσους και της βίας κατά των LGBTI ανθρώπων, καθώς και των αρνητικών αναφορών στα ΜΜΕ – ιδιαίτερα σε σχέση με τρανς άτομα – οι περισσότεροι Ευρωπαίοι αποδέχονται πολύ περισσότερο τις λεσβίες, τους ομοφυλόφιλους, τους αμφιφυλόφιλους, transgender και intersex ανθρώπους από ό,τι οι κυβερνήσεις τους, ιδιαίτερα αυτές που προωθούν νομοθεσία που εισάγει διακρίσεις σε βάρος των LGBTI ατόμων. Εν ολίγοις, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών των χωρών μελών της ΕΕ θέλει κυβερνήσεις με πυγμή και θέληση να νομοθετήσει υπέρ της θέσπισης μέτρων προστασίας, διασφαλίζοντας παράλληλα ότι η ήδη ισχύουσα νομοθεσία εφαρμόζεται πλήρως.
ΠΗΓΗ: ILGA – Europe
ίσα δικαιώματα για τα παιδιά ζητά το Κοινοβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Αφορά πρόσφατη απόφαση (της 14ης Δεκεμβρίου 2023) αναφορικά με την αναγνώριση της ιδιότητας του γονέα για τα LGBTIQ+ ζευγάρια.
- Η ιδιότητα του γονέα που θεμελιώνεται σε ένα κράτος μέλος της ΕΕ θα πρέπει να αναγνωρίζεται αυτόματα σε ολόκληρη την ΕΕ
- Η μη αναγνώριση να είναι δυνατή μόνο για αυστηρά καθορισμένους λόγους και μετά από κατά περίπτωση αξιολόγηση για την πρόληψη των διακρίσεων
- Νέο ευρωπαϊκό πιστοποιητικό γονικής ιδιότητας για τη μείωση του κόστους και της γραφειοκρατίας
Το Κοινοβούλιο στήριξε την Πέμπτη την αναγνώριση της ιδιότητας του γονέα σε ολόκληρη την ΕΕ, ανεξάρτητα από τον τρόπο σύλληψης, γέννησης ή το είδος της οικογένειας του παιδιού.
Με 366 ψήφους υπέρ, 145 κατά και 23 αποχές, οι ευρωβουλευτές στήριξαν το σχέδιο νομοθεσίας που θα διασφαλίσει ότι όταν η ιδιότητα του γονέα θεμελιώνεται σε ένα κράτος μέλος της ΕΕ, θα αναγνωρίζεται και από τα υπόλοιπα κράτη μέλη. Στόχος είναι να διασφαλιστεί ότι τα παιδιά απολαύουν των ίδιων δικαιωμάτων βάσει εθνικού δικαίου όσον αφορά την εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη, την επιμέλεια ή την κληρονομική διαδοχή.
Καμία αλλαγή στο εθνικό οικογενειακό δίκαιο
Όσον αφορά την καθιέρωση της ιδιότητας του γονέα σε εθνικό επίπεδο, τα κράτη μέλη θα είναι σε θέση να αποφασίσουν αν θα αποδέχονται π.χ. την παρένθετη μητρότητα, αλλά θα υποχρεούνται να αναγνωρίζουν τη γονική ιδιότητα που έχει συσταθεί σε άλλη χώρα της ΕΕ, ανεξάρτητα από τον τρόπο σύλληψης, γέννησης ή το είδος της οικογένειας του παιδιού. Τα κράτη μέλη θα έχουν τη δυνατότητα να μην αναγνωρίζουν την ιδιότητα του γονέα εάν αυτή είναι προδήλως ασύμβατη με τη δημόσια τάξη, αν και αυτό θα είναι δυνατό μόνο σε αυστηρά καθορισμένες περιπτώσεις. Κάθε περίπτωση θα πρέπει να εξετάζεται μεμονωμένα, ώστε να διασφαλίζεται ότι δεν υπάρχουν διακρίσεις, π.χ. εις βάρος παιδιών γονέων του ιδίου φύλου.
Ευρωπαϊκό Πιστοποιητικό Γονικής Ιδιότητας
Οι ευρωβουλευτές ενέκριναν επίσης τη θέσπιση του ευρωπαϊκού πιστοποιητικού γονικής ιδιότητας, με στόχο τη μείωση της γραφειοκρατίας και τη διευκόλυνση της αναγνώρισης της ιδιότητας του γονέα στην ΕΕ. Το πιστοποιητικό δεν θα αντικαταστήσει τα εθνικά έγγραφα, αλλά θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί αντί αυτών και θα είναι προσβάσιμο σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες και σε ηλεκτρονική μορφή.
Δηλώσεις
«Κανένα παιδί δεν πρέπει να υφίσταται διακρίσεις λόγω της οικογένειας στην οποία ανήκει ή του τρόπου γέννησής του. Επί του παρόντος, τα παιδιά μπορεί να χάσουν τους γονείς τους, από νομική άποψη, όταν μετακινούνται σε άλλο κράτος μέλος. Αυτό είναι απαράδεκτο. Με αυτή την ψηφοφορία, είμαστε πιο κοντά στο να διασφαλίσουμε ότι εάν κάποιος είναι γονιός σε ένα κράτος μέλος, θα συνεχίσει να είναι γονιός σε όλα τα κράτη μέλη,», δήλωσε η εισηγήτρια Maria-Manuel Leitão-Marques (Σοσιαλιστές, Πορτογαλία) μετά την ψηφοφορία στην ολομέλεια.
Επόμενα βήματα
Μετά τη διαβούλευση με το Κοινοβούλιο, οι κυβερνήσεις της ΕΕ θα αποφασίσουν ομόφωνα σχετικά με την τελική μορφή των κανόνων.
Σχετικές πληροφορίες
Δύο εκατομμύρια παιδιά αντιμετωπίζουν επί του παρόντος τον κίνδυνο να βρεθούν σε μια κατάσταση στην οποία οι γονείς τους δεν αναγνωρίζονται ως τέτοιοι σε άλλο κράτος μέλος. Αν και το δίκαιο της ΕΕ επιβάλλει ήδη την αναγνώριση της ιδιότητας του γονέα στο πλαίσιο των δικαιωμάτων του παιδιού στην ΕΕ, αυτό δεν ισχύει για τα δικαιώματα του παιδιού βάσει του εθνικού δικαίου. Το Κοινοβούλιο ζήτησε τη διασυνοριακή αναγνώριση των υιοθεσιών το 2017 και εξέφρασε την ικανοποίησή του για την πρωτοβουλία της Επιτροπής σε ψήφισμά του το 2022. Η πρόταση κανονισμού της Επιτροπής έχει ως στόχο να καλύψει τα υφιστάμενα κενά και να διασφαλίσει ότι όλα τα παιδιά μπορούν να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα σε κάθε κράτος μέλος.
Σημείωση¨Τέλος, ο δικηγόρος Βασίλης Σωτηρόπουλος, με υψηλή εξειδίκευση πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα, σχολίασε στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook τα εξής:
Σχόλιο 1: “Διαβάζω πάλι από μη ενημερωμένους νομικούς ότι δήθεν η Ελλάδα δεν είναι υποχρεωμένη από το ευρωπαϊκό δίκαιο να αναγνωρίσει γάμους ΛΟΑΤΚΙ+ προσώπων.
Αυτό είναι όμως η μισή αλήθεια, γιατί υπάρχει βέβαια η νομολογία της Schalk & Kopf (από το 2010) που ορίζει ότι είναι ευχέρεια κάθε κράτους μέλους του Συμβουλίου της Ευρώπης κατά πόσον θα επιλέξει να υπάρχει γάμος, αλλά υπάρχουν στην συνέχεια και άλλες αποφάσεις που υποχρεώνουν τα ευρωπαϊκά κράτη να αναγνωρίζουν γάμους που ο ένας σύζυγος είναι πολίτης εκτός Ε.Ε. ή και εκτός Συμβουλίου Ευρώπης, ο γάμος έχει τελεστεί σε μια χώρα και η τρίτη χώρα οφείλει κι αυτή νομικά να τον αναγνωρίσει.
Από το 2016 έχουμε την Taddeucci και McCall που το Ε.Δ.Δ.Α. καταδίκασε την Ιταλία η οποία είχε απορρίψει άδεια παραμονής πολίτη Ουρουγουάης που είχε παντρευτεί στην Ισπανία με Ιταλό, επειδή στο πλαίσιο της οικογενειακής επανένωσης η Ιταλία δεν αναγνώριζε τον γάμο και έτσι παραβίασε τα 14&8 ΕΣΔΑ.
Από το 2018 έχουμε την Coman & Hamilton (C-673/16) που το Δικαστήριο της Ε.Ε. έκρινε ότι είναι υποχρεωτική για την Ρουμανία η αναγνώριση της ιδιότητας του συζύγου σε γάμο που έχει Ρουμάνος με Αμερικανό και τελέστηκε στο Βέλγιο.
Το 2019 το Συνταγματικό Δικαστήριο της Λιθουανίας, εφαρμόζοντας το παραπάνω δεδικασμένο έκρινε δεκτό το αίτημα λιθουανού πολίτη που είχε παντρευτεί με λευκορώσο στην Δανία, ότι η απόρριψη άδειας παραμονής αποτελούσε αθέμιτη διάκριση λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού.
Η νομική πίεση που ασκείται από αυτές τις αποφάσεις για την εφαρμογή του ευρωπαϊκού δικαίου έτσι ώστε να αναγνωρίζονται γάμοι ομοφύλων στο εξωτερικό υπό το σχήμα που εμπλέκει τρεις χώρες (πολίτης εκτός Ε.Ε. – γάμος σε χώρα που τον αναγνωρίζει – χώρα που δεν τον αναγνωρίζει) είναι αυτονόητη: δεν νοείται το κράτος μας να αναγνωρίζει γάμους που έχουν τελεστεί στο εξωτερικό, αλλά να αρνείται το δικαίωμα στο εσωτερικό. Γιατί κι αυτό διάκριση είναι.”
Σχόλιο 2: “Εάν πράγματι το νομοσχέδιο για τον γάμο αποκλείει την γονεϊκότητα με παρένθετη κύηση (δεν υπάρχει “παρένθετη μητέρα”), όπως λέγεται ότι θα ανακοινώσει την Τετάρτη ο πρωθυπουργός, τότε θα έχουμε ένα νομοσχέδιο που παραβιάζει ευθέως την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ως προς τα δικαιώματα των παιδιών που ήδη έχουν γεννηθεί με παρένθετη κύηση και ομόφυλους γονείς στο εξωτερικό.
Για αυτήν ακριβώς την παράλειψη καταδικάστηκε η Ελβετία από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, για παραβίαση του δικαιώματος σεβασμού της οικογενειακής ζωής του ΠΑΙΔΙΟΥ (άρθρο 8 της ΕΣΔΑ), επειδή το παιδί είχε γεννηθεί από παρένθετη κυοφορούσα στην Καλιφόρνια, ειχε αναγνωριστεί ως τέκνο δύο Ελβετών ανδρών και η Ελβετία δεν ενέγραφε στο ληξιαρχείο το τέκνο ως τέκνο και των 2 γονέων του.
Υπάρχει ακριβώς ad hoc δεδικασμένο από το Ε.Δ.Δ.Α. στην απόφαση D.B. κ.α. κατά Ελβετίας (προσφ. αρ.58817/15 και 58252/15), με ημερομηνία 2.11.2022. Πάμε πάλι γυρεύοντας για ευρωπαϊκές καταδίκες; Όταν νομοθετείς, πρέπει να νομοθετείς για όλο τον κύκλο των ενδιαφερομένων προσώπων γιατί διαφορετικά ασκείς αθέμιτη διάκριση.
Η Ελλάδα καταδικάστηκε το 2013 από το Ε.Δ.Δ.Α. επειδή είχε προβλέψει σύμφωνο συμβίωσης μόνο για ετερόφυλα ζευγάρια. Έπρεπε να είχε λάβει το μάθημά της από τότε, ότι εφόσον εξακολουθεί να κατοχυρώνει μισά δικαιώματα, θα καταδικάζεται διεθνώς και θα καταβάλλει αποζημιώσεις στους παθόντες.”
Ισότητα στον γάμο – η άποψη ειδικού ψυχικής υγείας
Του Δημήτρη Παπαδημητριάδη
Η νομική κατοχύρωση των δικαιωμάτων στο γάμο και την τεκνοθεσία για τους ομοφυλόφιλους Έλληνες είναι μια ιστορική μεταρρύθμιση. Όχι μόνο γιατί ευθυγραμμίζεται με τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και γιατί αντανακλά την εξελισσόμενη κατανόηση της ανθρώπινης ψυχής, που ενημερώνεται περισσότερο από την επιστημονική έρευνα και λιγότερο από τα στερεότυπα ή τις ιδεολογικές αγκυλώσεις.
Η Ελλάδα, με την πλούσια ιστορική κληρονομιά της και την επιρροή του ορθόδοξου χριστιανισμού, έχει παραδοσιακά συντηρητικές απόψεις σχετικά με την οικογενειακή δομή. Ωστόσο, οι πρόσφατες αλλαγές στις στάσεις της κοινωνίας, που χαρακτηρίζονται από την αυξανόμενη αποδοχή των διαφορετικών μορφών οικογένειας, υποδηλώνουν έναν σημαντικό κοινωνικό μετασχηματισμό. Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες του ιδίου φύλου στην Ελλάδα κυμαίνονται από το κοινωνικό στίγμα έως τις διακρίσεις. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η αναγνώριση των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων ιδίου φύλου – οπουδήποτε λαμβάνει χώρα στον κόσμο -, όχι μόνο επικυρώνει τις οικογένειες που δημιουργούν, αλλά συμβάλλει επίσης στη μείωση του στίγματος και των διακρίσεων που αντιμετωπίζουν, προωθώντας και την ευημερία των παιδιών σε αυτές τις οικογένειες.
Αναπτύσσουν υγιείς ταυτότητες και ρόλους φύλου
Στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης βρίσκεται η ανησυχία μέρους της κοινής γνώμης για την ευημερία των παιδιών που μεγαλώνουν σε αυτές τις οικογένειες. Η έρευνα στην αναπτυξιακή ψυχολογία διαπιστώνει σταθερά ότι δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές στη συναισθηματική, ψυχική και κοινωνική ευημερία των παιδιών που μεγαλώνουν από ομόφυλους γονείς σε σύγκριση με εκείνα που μεγαλώνουν από ετερόφυλους γονείς. Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές απόψεις, μια πληθώρα μελετών, συμπεριλαμβανομένων των σημαντικών ερευνών από τους Goldberg (2010), Gartrell & Bos (2010) και Farr, Forssell και Patterson (2010), καταρρίπτουν τους μακροχρόνιους μύθους ότι τα παιδιά χρειάζονται γονείς διαφορετικού φύλου για να αναπτυχθούν υγιώς. Ο ισχυρισμός ότι τα παιδιά χρειάζονται γονείς διαφορετικού φύλου έχει τις ρίζες του στην πεποίθηση ότι κάθε φύλο συμβάλλει μοναδικά στην ανάπτυξη ενός παιδιού, όπως αυτή διαμορφώθηκε από ψυχολογικές θεωρίες του προηγούμενου αιώνα. Για παράδειγμα, η φροϋδική θεωρία πρότεινε ότι η ταύτιση με τον ομόφυλο γονέα είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της ταυτότητας φύλου.
Ωστόσο, οι σύγχρονες εμπειρικές έρευνες έχουν διαπιστώσει ότι τα παιδιά δύο γονέων με το ίδιο φύλο αναπτύσσουν υγιείς ταυτότητες και ρόλους φύλου, συχνά με μια ευρύτερη και πιο περιεκτική κατανόηση για το φύλο. Αυτή η αλλαγή συνειδητοποίησης είναι σημαντική γιατί απηχεί την ευρύτερη εξέλιξη στον ίδιο τον τομέα της ψυχολογικής επιστήμης, που μετακινείται από άκαμπτες, βασισμένες στο φύλο θεωρίες, σε μια διαφοροποιημένη αντίληψη της οικογενειακής δυναμικής και της ανάπτυξης του παιδιού. Αναδεικνύεται η σημασία των γονεϊκών δεξιοτήτων έναντι του γονικού φύλου, υποδηλώνοντας ότι ένα υποστηρικτικό περιβάλλον που προσφέρει αγάπη, ζεστασιά και ασφάλεια είναι αυτό που έχει την ουσιαστική επίδραση στην προώθηση της υγιούς ψυχικής και συναισθηματικής ανάπτυξης.
Τα παιδιά ομόφυλων γονέων δημιουργούν υγιείς κοινωνικές σχέσεις
Η επιστημονική έρευνα εμβαθύνει ακόμη στα μοναδικά πλεονεκτήματα που μπορούν να προσφέρουν τα ομόφυλα ζευγάρια στη γονική μέριμνα. Μια μελέτη των Biblarz και Stacey (2010) πρότεινε ότι οι γονείς του ίδιου φύλου συχνά επιδεικνύουν πιο αφοσιωμένο στυλ γονικής μέριμνας το οποίο συμβάλλει σε ένα περιβάλλον που ευνοεί την ανοιχτή επικοινωνία και τη συναισθηματική ανάπτυξη. Ενώ η προθυμία και η δέσμευση, που παρατηρούνται σε πολλά ομόφυλα ζευγάρια που επιλέγουν να γίνουν γονείς, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία ενός υγιούς οικογενειακού περιβάλλοντος που παρέχει φροντίδα.
Επιπλέον, οι κοινωνιολογικές μελέτες υπογραμμίζουν την ανθεκτικότητα που χτίζουν τα παιδιά σε οικογένειες του ιδίου φύλου. Έχοντας να αντιμετωπίσουν διαρκείς κοινωνικές προκλήσεις, αυτά τα παιδιά τείνουν να αναπτύσσουν μια μοναδική κατανόηση της διαφορετικότητας, της ανεκτικότητας και της συμπερίληψης από νεαρή ηλικία’ ιδιότητες ανεκτίμητες στην ολοένα και περισσότερο ποικιλόμορφη παγκόσμια κοινωνία μας. Σε ό,τι αφορά στις σχολικές επιδόσεις των παιδιών, η πρωτοποριακή έρευνα των Mazrekaj κ.ά. (2020) στις Κάτω Χώρες, σε 2971 παιδιά ομόφυλων ζευγαριών τα οποία παρακολούθησε από τη γέννηση μέχρι τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αποκάλυψε ότι αυτά τα παιδιά συχνά υπερτερούν ακαδημαϊκά από τους συνομηλίκους τους. Η τάση αυτή ήταν ξεκάθαρη στην έρευνά τους ακόμη και όταν λαμβάνονταν υπόψη η διαφορά στο κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά, γεγονός που υποδηλώνει μια πιθανή συσχέτιση με την αποφασιστική γονική μέριμνα που παρατηρείται στα ομόφυλα ζευγάρια. Παρομοίως, άλλες μελέτες, όπως η έρευνα των Farr, Forssell και Patterson (2010) έδειξαν ότι τα παιδιά ομόφυλων γονέων δημιουργούν υγιείς κοινωνικές σχέσεις, που χαρακτηρίζονται από ανοιχτό μυαλό και ενσυναίσθηση και λιγότερα προβλήματα συμπεριφοράς.
Ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν καθορίζεται από τους γονείς
Μία αδόκιμη ανησυχία της κοινωνίας περιστρέφεται, τέλος, γύρω από την επιρροή του σεξουαλικού προσανατολισμού των ομοφυλόφιλων γονέων στη σεξουαλική ταυτότητα των παιδιών τους. Και εδώ η επιστήμη παρέχει σαφείς απαντήσεις, καθώς ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν καθορίζεται από τους γονείς, ενώ τα παιδιά ομόφυλων οικογενειών είναι ετεροφυλόφιλα σε ποσοστό ανάλογο με τον γενικό πληθυσμό. Για παράδειγμα, οι Tasker και Golombok (1997) δεν διαπίστωσαν διαφορά στον σεξουαλικό προσανατολισμό των νεαρών ενηλίκων που μεγάλωσαν από λεσβίες μητέρες σε σύγκριση με ετεροφυλόφιλες μητέρες. Αυτά τα ευρήματα είναι καίρια για τη διάψευση της παρανόησης ότι τα παιδιά ομόφυλων γονέων είναι πιο πιθανό να ταυτιστούν ως LGBTQΙΑ+.
Σε αντίθεση με τις πολιτικές απόψεις και τις ακατέργαστες γνώμες της κοινωνίας που γνωρίζει το ζήτημα από επικεφαλίδες και σχόλια χωρίς ενημέρωση, η διεθνής επιστημονική έρευνα υποστηρίζει ακόμη τη δυνατότητα της παρένθετης κύησης ως μία δόκιμη επιλογή για τα ομόφυλα ζευγάρια που επιδιώκουν τη γονεϊκότητα. Η απαγόρευση της πρόσβασης ανθρώπων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σε αυτό το επιστημονικό επίτευγμα είναι ανεπίτρεπτη γιατί οι κατακτήσεις της ιατρικής επιστήμης δεν αφορούν στους πολλούς ή στους λίγους. Είναι για όλους.
Μόνο θετικά θα επηρεάσει την ελληνική κοινωνία
Η επιστημονική κοινότητα προτείνει μια συγκεκριμένη προσέγγιση στις εφαρμογές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής που διασφαλίζει όλες τις ηθικές, νομικές και ψυχικές πτυχές, όπως ένα ισχυρό νομικό πλαίσιο για την προστασία των δικαιωμάτων όλων των εμπλεκόμενων μερών, με διαφάνεια και προηγούμενη ψυχιατρική αξιολόγηση. Οι δε ανησυχίες σχετικά με τις ψυχικές επιπτώσεις στα παιδιά που γεννιούνται μέσω παρένθετης κύησης από γονείς του ίδιου φύλου έχουν αποδειχθεί αβάσιμες (Van Gelderen κ.ά., 2012). Η ποιότητα της σχέσης γονέα-παιδιού και όχι το μέσο σύλληψης είναι αυτό που επηρεάζει πραγματικά την ευημερία ενός παιδιού. Αναγνωρίζοντας το δικαίωμα στην παρένθετη κύηση, η Ελλάδα θα μπορούσε να υποστηρίξει όχι μόνο τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των ομοφυλόφιλων πολιτών της, αλλά και να επικυρώσει τις διαφορετικές οδούς για τη δημιουργία σταθερών και αγαπημένων οικογενειών.
Εν κατακλείδι, η αναγνώριση των δικαιωμάτων στο γάμο και στη γονική μέριμνα για τα ομόφυλα ζευγάρια μόνο θετικά θα επηρεάσει την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, χωρίς να ενέχει κινδύνους για τα παιδιά τους. Αποτελεί μια απαραίτητη κοινωνική εξέλιξη σε έναν κόσμο που είναι ολοένα και πιο διασυνδεδεμένος γιατί θα προωθήσει την κουλτούρα της συμπερίληψης, της ανοχής και του σεβασμού της διαφορετικότητας. Καθώς τα παιδιά του αύριο, από τις οικογένειες όλων των φύλων, θα μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον όπου οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων θα γιορτάζονται αντί να γίνονται αιτίες παρενόχλησης ή βίας, θα μαθαίνουν τις αξίες της αποδοχής και της ισότητας που είναι απόλυτα χρήσιμες για την πρόοδο και την αρμονία κάθε κοινωνίας.
- Ο κ. Δημήτρης Παπαδημητριάδης είναι ψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής. Εξειδικεύτηκε στο Λονδίνο (Royal Free Hospital & UCL School of Medicine, Halliwick Personality Disorder Service) και στην Αθήνα (Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής, Περιφ. Γενικό Νοσοκομείο “Ευαγγελισμός”).
Έχει λάβει ειδικούς τιμητικούς επαίνους για δραστηριότητές του από το Πανεπιστήμιο Κρήτης, την Επιστημονική Εταιρεία Γενικής Ιατρικής, την Πανελλήνια Ομοσπονδία Μη-Κυβερνητικών Οργανώσεων, την Οργανωτική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων 2004 και το Βραβείο “Κοινωνία των Πολιτών” των Δημοσιογράφων της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΡΑ).
Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας στο διοικητικό συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Φοιτητών Ιατρικής (EMSA) με έδρα τις Βρυξέλλες και Πρόεδρος της Επιστημονικής Εταιρείας Φοιτητών Ιατρικής Ελλάδας (ΕΕΦΙΕ).
Περισσότερα στο papadimitriadis.gr
Ισότητα στον γάμο απο μια όχι και τόσο παντοδύναμη κυβέρνηση
Από την μια ο ανοικτά γκέι Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σ. Κασσελάκης, ο οποίος με την εκλογή του άνοιξε τη συζήτηση για την ισότητα στον γάμο, ταράζοντας τα λιμνάζοντα ύδατα επί του θέματος, και από την άλλη οι οργανώσεις της κοινότητας, που βρήκαν άλλη μια ευκαιρία (και με το δίκαιο τους( να επαναφέρουν ένα θέμα που ούτε ακανθώδες είναι ούτε και πρόβλημα μιας μη έτοιμης κοινωνίας. Είναι απλώς θέμα ισονομίας, ισοπολιτείας, σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα και ίσων ευκαιριών για όλους τους ανθρώπους. Κάποιοι, εκμεταλλευόμενοι της ευκαιρίας να φανούν στη δημόσια σφαίρα, μίλησαν και μιλούν ακόμα να τεθεί το ζήτημα σε δημοψήφισμα. Ωστόσο, πρόκειται για σαθρό επιχείρημα που δεν θα έπρεπε ούτε να τίθεται στο τραπέζι των συζητήσεων ούτε να ακούγεται από μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου και από όποιον και όποια βρίσκεται μπροστά σε ένα μικρόφωνο και μια κάμερα λέγοντας ασάφειες και επιδεικνύοντας παντοιοτρόπως πως δεν γνωρίζουν τίποτα επί του θέματος – έχουν δεν έχουν γκει φίλους.
Βέβαια, έχει ανοίξει μια κουβέντα που ακόμα χωρίζει στα δύο ολόκληρη την Ευρώπη. Έχουμε τις χώρες της δυτικής Ευρώπης και τις Σκανδιναβικές χώρες που θεωρούν ότι πρόκειται για αυτονόητο δικαίωμα και από την άλλη μεριά τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, τις χώρες των Βαλκανίων, την Ιταλία και την Ελλάδα που επιμένουν να αφήνουν τα πράγματα να κυλίσουν όσο γίνεται πιο αναίμακτα για τις κυβερνήσεις τους με το πρόσχημα ότι τα παιδιά δεν μπορούν να μεγαλώσουν σωστά και χωρίς πρότυπα αν δεν έχουν έναν πατέρα και μια μητέρα. Το θέμα είναι η Ελλάδα ποια πλευρά θα επιλέξει; Την πλευρά των συντηρητικών χωρών, όπως Πολωνία, Ουγγαρία, Τουρκία και Ρωσία – για να αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα – ή θα προχωρήσει ένα βήμα μπροστά δείχνοντας ένα φιλοευρωπαϊκό Κράτος Δικαίου;
Και ναι μεν ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μιτσοτάκης αποφασίζει ξαφνικά να πάρει το θέμα επάνω του, ενώ μέχρι πρότινος δήλωνε κάθε πράγμα στον καιρό του, παραπέμποντας τον γάμο και την τεκνοθεσία στις καλένδες. Αυτή τη στιγμή, συζητά να δώσει πλήρη δικαιώματα τεκνοθεσίας, αλλά αφήνει εκτός την παρένθετη κύηση – που σήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Μια τέτοια πρόθεση προσκρούει στην νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που απαιτεί πλήρη ισότητα στο δικαίωμα στον γάμο, χωρίς να αφήνεται τίποτα απ’ έξω.
Δεν έχουμε δει ακόμα το σχετικό νομοσχέδιο και τί ακριβώς θα περιέχει, οπότε μιλάμε με υποθέσεις και απλώς μετράμε πόσο τίμια και ντόμπρα θα φερθούν όλα τα μέλη της Βουλής, άσχετα με το ποιες θα ήταν οι πραγματικές τους προθέσεις αν ήταν αυτά στην θέση του Πρωθυπουργού.
Το σήμερα με λίγα λόγια
Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα και σήμερα πιστεύουν ότι:
LGBTIQ+ γίνεσαι από επιλογή…
Η ισότητα στον γάμο είναι προσβολή στο Πρόσωπο του Θεού…
Οι τρανς άνθρωποι δεν έχουν καμία θέση στις ένοπλες δυνάμεις, στον δημόσιο τομέα και (γενικά) σε οποιαδήποτε εργασία φέρνει ορατότητα. Ήτοι, καμία αξιοπρέπεια στην ζωή…
Οι LGBTIQ+ άνθρωποι είναι ανώμαλοι και παιδοφιλοι…
Οι ειδικοί ψυχικής υγείας έχουν υποχρέωση να θεραπεύουν κάθε σεξουαλική απόκλιση…
I rest my case!
Σύντομες Σκέψεις
Ακούω και διαβάζω συχνά ότι για το δημογραφικό φταίνε οι γκέι (λεσβίες, τρανς, αμφι κλπ στο απυρόβλητο) γιατί όλο και αυξάνονται (ναι, αυτοπαραγονται ως δια μαγείας).
Ωστόσο, το επιχείρημα είναι σαθρό εφόσον δεν λαμβάνει υπόψη το γεγονός ότι οι LGBTIQ+ άνθρωποι αισθάνονται πιο σίγουροι και σίγουρες για τον εαυτό τους με αποτέλεσμα να αποκαλύπτουν πιο συχνά την σεξουαλικότητα τους.
Ο κόσμος αλλάζει, οι κοινωνίες εξελίσσονται και οι άνθρωποι δεν ντρέπονται πλέον για αυτό που είναι. Τουναντίον, διεκδικούν τον χώρο τους. Ένα χώρο που στερήθηκαν κάποιες προηγούμενες γενιές.
Αυτό ως τροφή σκέψης.
Παγώνει η ισότητα στον γάμο
Διάβασα πρόσφατα στις εφημερίδες ότι το θέμα της ισότητας στον γάμο – που θα περιελάβανε και τα LGBTIQ+ ζευγάρια – παγώνει με απόφαση της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, αν και από την περασμένη τετραετία ακούγαμε ότι θα ήταν μια από τις “σημαίες” (ροζ, μωβ, πολύχρωμες κλπ) που θα σήκωνε. Καμία έκπληξη ως προς αυτό με δεδομένο όλο αυτό το αλισβερίσι που γίνεται προεκλογικά και τις όποιες υποσχέσεις ακούμε κάθε φορά που ο Πρωθυπουργός συναντά υψηλά ιστάμενα στελέχη του Συμβουλίου της Ευρώπης, της ΕΕ, ακόμα και δημοσιογράφους αμερικάνικων ΜΜΕ. Κάτι ανάλογο γίνεται και με τα γκέι στελέχη της Κυβέρνησης, που φροντίζουν να έχουν την κοινότητα από κοντά προσφέροντας ψίχουλα και φρούδες υποσχέσεις.
Μένουμε στην ουσία: ότι γάμο δεν θα δούμε από αυτή την Κυβέρνηση και όχι σύντομα. Μάλιστα, ως δικαιολογίες για την “ματαίωση” (τάχα μου) των σχεδίων ήταν οι εξής:
- Ότι οι πρωτοκλασάτοι συναρμόδιοι υπουργοί (δυστυχώς, περιπλέκονται διάφορα υπουργεία όπως είχαμε δει και το 2015 με την θεσμοθέτηση του Συμφώνου Συμβίωσης), οι οποίοι δεν δείχνουν πρόθυμοι να κάνουν το παραμικρό.
- Η διαφαινόμενη άνοδος των ποσοστών της ακροδεξιάς!!! Στην ουσία φοβούνται τρία ακροδεξιά κόμματα που μπήκαν στη Βουλή και θέλει η Κυβέρνηση αγαστές συνεργασίες μαζί τους για να περάσει την δική της ατζέντα αναίμακτα. Θα έλεγα εδώ ότι όταν μια κυβέρνηση κλείνει το μάτι σε τέτοια μορφώματα στην ουσία βγάζει τα δικά της.
- Η πιθανή μη υπερψήφιση του νόμου από τουλάχιστον 40 βουλευτές της ΝΔ λόγω της κατά συνείδηση ψήφου, εκτός εάν υπάρξουν τροπολογίες ως προς την υιοθεσία, οι οποίες έως τώρα δεν δημοσιοποιήθηκαν. Εδώ ο διάολος θα βρίσκεται στις λεπτομέρειες μιας και το αγκάθι ήταν πάντα τα παιδιά και ας κάνουν ότι δεν βλέπουν πως αυξάνεται ο αριθμός των ζευγαριών, που αυτοπροσδιορίζονται ως LGBTIQ+, που ήδη έχουν παιδιά ή που προγραμματίζουν να γίνουν γονείς. Και όλο αυτό το θέατρο σε μια χώρα με υπογεννητικότητα, πρόβλημα που ήδη γνωρίζουμε από την δεκαετία του 1990.
- Η τέταρτη δικαιολογία είναι φαιδρή και άνευ υπόστασης. Η διαφαινόμενη μη συνεργασία σε αυτό το θέμα με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης Στέφανο Κασσελάκη, που θα προσπαθήσει να παίξει πολιτικά με το ζήτημα αυτό προβάλλοντας τις δικές του απόψεις. Αν ήθελε η παρούσα Κυβέρνηση (που δεν θέλει και φαίνεται αυτό) θα προσπαθούσε να βρει τρόπους συνεργασίας. Αλλά σιγά τώρα μην πέσουμε στα πόδια του ανοικτά γκέι αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εν ολίγοις, ότι ακούμε και ότι γίνεται (που δεν γίνεται) είναι απλώς καραγκιοζιλίκια για το “φαίνεσθαι” με τίποτα επί της ουσίας.
Κλείνοντας, θα αναφέρω τί γίνεται στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. 30 χώρες της Ευρώπης έχουν αναγνωρίσει νομικά τις σχέσεις ΛΟΑΤΚΙ+ προσώπων ως οικογένεια, με 18 χώρες να επιτρέπουν τον γάμο (Αυστρία, Βέλγιο, Δανία, Φινλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ισλανδία, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Ολλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Σλοβενία, Ισπανία, Σουηδία και Ηνωμένο Βασίλειο), ενώ σε 12 άλλες χώρες προβλέπεται σύμφωνο συμβίωσης (Ανδόρα, Κροατία, Κύπρος, Τσεχία, Εσθονία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Ιταλία, Λιχτενστάιν, Μονακό, Μαυροβούνιο και Αγ. Μαρίνος).
Οι χώρες που δύο άντρες “δεν είναι οικογένεια”, κατά παράβαση της ΕΣΔΑ, είναι: Αλβανία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Βοσνία & Ερζεγοβίνη, Βουλγαρία, Γεωργία, Λετονία, Λιθουανία, Μολδαβία, Βόρεια Μακεδονία, Ρουμανία, Σερβία, Σλοβακία, Τουρκία, Ουκρανία και Ρωσία.
Και εις άλλα με υγεία!!!
Τι σημαίνει ισότητα των φύλων για τις ευπαθείς ομάδες
Η ισότητα των φύλων δεν αποτελεί μόνο ένα από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και μια επίτευξη με τεράστια οφέλη σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Εξυπακούεται – και είναι καταγεγραμμένα τα γεγονότα που έφεραν τις γυναίκες και τα κορίτσια – σε αυτό το επίπεδο αναγνώρισης χρειάστηκαν αγώνες δεκαετιών από τις Σουφραζέτες και από τα μετέπειτα φεμινιστικά κινήματα. Χρειάστηκαν, παράλληλα, ευοίκοα ώτα που πείστηκαν ότι είναι απαραίτητη – αν όχι αναγκαία – η συμβολή των γυναικών για την ευμάρεια της κοινωνίας σε όλα της τα επίπεδα. Χρειάστηκε, συνάμα, και η συμβολή της ερευνητικής κοινότητας η οποία απέδειξε εμπράκτως – μέσα από πολυπληθείς έρευνες – ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένο και λειτουργικό χωρίς την παρουσία των γυναικών.
Δυστυχώς, παρόλη αυτή την γνώση, υπάρχουν κράτη που προτιμούν να περιορίσουν την παρουσία των γυναικών στη δημόσια σφαίρα. Παραδείγματα έχουμε αρκετά σήμερα, με πιο πρόσφατο αυτό του Αφγανιστάν και τον αποκλεισμό των γυναικών από την φοίτηση στο πανεπιστήμιο. Γενικά τα κορίτσια μετά τα 11 τους χρόνια αποκόπτονται τελείως από το εκπαιδευτικό σύστημα και περιορίζονται μόνο στα καθήκοντα του έμφυλου ρόλου τους μέσα στα στενά πλαίσια του σπιτιού, του γάμου και της οικογένειας.
Ακόμα πιο πρόσφατα απαγορεύτηκε στις γυναίκες ν’ απασχολούνται σε ημεδαπές και εξωχώριες ΜΚΟ με το πρόσχημα ότι “δεν θα είναι ευπρεπώς ενδεδυμένες (sic)”. Η πραγματική αιτία δεν είναι το ένδυμα και η ευπρέπεια του, αλλά το γεγονός ότι θα έρχονται σ’ επαφή με τα στελέχη ανθρωπιστικών (στο πλείστον) οργανώσεων και έτσι όχι μόνο θα συνειδητοποιήσουν σε τί χώρα ζουν – λες κει δεν το γνωρίζουν από πρώτο χέρι – αλλά ενδέχεται να βρουν τρόπο ώστε να φύγουν από την χώρα τους. Αυτό το μέτρο αποστερεί τον γυναικείο πληθυσμό του Αφγανιστάν από κάθε δυνατότητα ενδυνάμωσης και των εφοδίων που θα προσέφερε, με αποτέλεσμα να γυρίζει μπούμερανγκ κατά της ίδιας της χώρας αποστερώντας από οικονομική ευμάρεια, παραγωγικότητα και ανάπτυξη.
Αν δούμε από την άλλη μεριά τί συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο, καταλαβαίνουμε ότι οι έμφυλες ανισότητες είναι βαθιά ριζωμένες σε κάθε κοινωνία. Οι γυναίκες, τα κορίτσια, οι LGBTQI+ άνθρωποι, αλλά και κάθε ευάλωτη ομάδα δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες πρόσβασης σε αξιοπρεπή εργασία, προσανατολίζονται σε τομείς ανάλογους με την κοινωνική τους κατάσταση και το φύλο και, το βασικότερο, δεν αμείβονται το ίδιο για ισάξια εργασία έναντι του αντρικού πληθυσμού ή των ετεροκανονικών μελών της κοινωνίας. Μάλιστα, το ζήτημα των έμφυλων ανισοτήτων γίνεται ακόμα πιο σοβαρό όταν οι παραπάνω ομάδες και άτομα στερούνται πρόσβασης στη βασική εκπαίδευση και υγεία.
Ακόμα χειρότερα όταν παντού, ακόμα και στις λεγόμενες προοδευτικές κοινωνίες, οι διακρίσεις και η έμφυλη βία κοσμούν καθημερινά τα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές. Αν συνυπολογίσουμε και την υποεκπροσώπιση στον πολιτικό και τον οικονομικό διάλογο στα κέντρα λήψης αποφάσεων, καταλαβαίνουμε ποια είναι η πραγματική εικόνα των έμφυλων ανισοτήτων όχι μόνο σε μια χώρα όπως είναι το Αφγανιστάν, αλλά και το τί συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν είναι λοιπόν παράλογο που σύμφωνα με τις πρόσφατες αναφορές του ΟΗΕ, η πλήρης ισότητα των φύλων και των σεξουαλικοτήτων θα επιτευχθεί σε 300 χρόνια. Σε τρεις αιώνες, δηλαδή, ώστε να εξαλειφθούν όλες οι ανισότητες και ο κόσμος να γίνει πολύ πιο συμπεριληπτικός και δεκτικός.
Συνεπώς, απαιτείται ένας διαρκής αγώνας προς την κατεύθυνση της ενδυνάμωσης που θα οδηγήσει σε μια γενικευμένη θεσμοθέτηση δικαιωμάτων προς την κατεύθυνση της ισότητας για όλες και για όλους. Ως εκ τούτου, καλούνται τα κράτη και οι κυβερνήσεις τους να ενσωματώνουν διαρκώς θέματα που άπτονται της ισότητας των φύλων τόσο σε εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Παράλληλα, καλούνται να εργαστούν και να συνεργαστούν με τέτοιο τρόπο ώστε να διαμορφωθεί μια οικουμενική ίση κοινωνία όπου το ένα κράτος δεν θα εμφανίζει διαφορές με το άλλο, να καταπολεμηθεί κάθε μορφή έμφυλης βίας και κάθε βίας κατά των LGBTQI+ ανθρώπων και των μελών κάθε ευάλωτης ομάδας και να ενσωματωθούν όλες οι Συνθήκες ισότητας που δεν αφορούν μόνο τα δύο φύλα, αλλά και όλες τις σεξουαλικότητες, όπως και οι κοινοτικές οδηγίες και νομοθετικά πλαίσια προς την κατεύθυνση της εξάλειψής κάθε διάκρισης σε όλους τους τομείς.
Οι προκλήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας
Η κοινότητα των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων έρχεται συχνά, για να μη πω σχεδόν καθημερινά, με ποικίλες προκλήσεις στην προσπάθεια τους να εφαρμόσουν τα νέα δεδομένα των σύγχρονων ερευνών ώστε να καλλιεργηθεί ένα κλίμα συμπερίληψης μέσα στο οποίο δεν θα υπάρχουν αποκλεισμοί και θα γίνονται σεβαστά όλα τα φύλα και οι σεξουαλικότητες. Επιπροσθέτως, η καλλιέργεια ενός περιβάλλοντος που δεν “ξεχνά” κανένα παιδί έξω – ειδικά τα LGBTIQ+ άτομα – αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της διασφάλισης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανάμεσα τους και το καθολικό δικαίωμα στην εκπαίδευση και της παροχής ασφαλών συνθηκών μέσα στο εκπαιδευτικό περιβάλλον. Η δημιουργία, όπως μας έχει δείξει η πείρα, ενός περιβάλλοντος κατανόησης και χωρίς αποκλεισμούς αποδεικνύεται κάποιες φορές περίπλοκο και δύσκολο, ειδικά όταν υπάρχουν διαφορετικά πολιτιστικά και νομικά περιβάλλοντα
Μια από τις βασικές προκλήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας είναι το πόσο καλή κατάρτιση πάνω στα LGBTIQ+ θέματα έχουν και η αυτοπεποίθηση τους όταν καταπιάνονται με αυτά. Είχα την τύχη να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους που ήθελαν διακαώς να δημιουργηθεί ένα υποστηρικτικό περιβάλλον όπου οι αποκλεισμοί δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης και αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν που να στραφούν για να ενημερωθούν. Παράλληλα, τους ανησυχούσε αφάνταστα η πιθανότητα – παρά τις καλές τους προθέσεις – κάτι να πουν λάθος και να χαρακτηριστούν προσβλητικοί ή μήπως πουν κάτι λάθος στην πλέον ακατάλληλη στιγμή. Χρειάστηκε να γίνουν πάρα πολλές συζητήσεις, χρειάστηκε να αναζητήσουν πηγές μέσα στο διαδίκτυο, να μελετήσουν έρευνες και να χτίσουν σιγά – σιγά την απαραίτητη αυτοπεποίθηση που τους ήταν απαραίτητη ώστε να “εκπαιδευτούν” στο πώς μπορούν καλύτερα να αντιμετωπίσουν τα ζητήματα του σεξουαλικού προσανατολισμού και, ιδιαίτερα, της ταυτότητας, έκφρασης και χαρακτηριστικών φύλου, που ήταν και είναι ακόμα δύσκολα. και όλα αυτά πριν ακόμα τεθεί στο τραπέζι των συζητήσεων του Υπουργείου Παιδείας το θέμα του σχολικού εκφοβισμού ή αλλιώς του bullying.
Οι βασικές προκλήσεις που ισχύουν αυτή τη στιγμή είναι:
Ο φόβος των αντιποίνων ή της απόρριψης από τους γονείς, τους συντηρητικούς κύκλος, τα ανώτερα στελέχη του Υπουργείου, αλλά και των διαφόρων θρησκευτικών και πολιτικών κύκλων.
Η έλλειψη γνώσης του θέματος που μπορεί να δημιουργήσει άγχος και να χρησιμοποιηθεί με εσφαλμένο τρόπο η ορολογία που υπάρχει.
Η έλλειψη μιας σαφούς και συνεπούς κυβερνητικής πολιτικής σχετικά με τα τρανς ζητήματα.
Θεωρώ ότι η εκπαιδευτική κοινότητα βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με μια διπλή πρόκληση. Πρώτον, δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι πόροι και οι πολιτικές υποστήριξης τόσο για τους LGBTIQ+ εκπαιδευτικούς, όσο και η έλλειψη ευαισθητοποίησης και εκπαίδευσης για τους εκπαιδευτικούς που δεν ανήκουν στην LGBTIQ+ κοινότητα. Ειδικά όταν είναι απαραίτητη η υποστήριξη από συμμάχους, αλλά και η υποστήριξη των μελών της κοινότητας, κρίνεται αναγκαία η δημιουργία θεματολογίας που να βασίζεται στην καινοτομία και στην διαχρινικότητα.
Και ερωτώ “Πώς είναι δυνατόν τα μέλη της LGBTIQ+ κοινότητας, είτε ανήκουν στην εκπαιδευτική κοινότητα όλων των βαθμίδων ή στην μαθητική και φοιτητική κοινότητα, να αισθάνονται υπερηφάνεια και αυθεντικότητα όταν έχουν να αντιμετωπίσουν μη αποδεκτό περιβάλλον όπου επικρατούν διακρίσεις και ένα εκφοβιστικό περιβάλλον;” Όταν μιλάμε και επιθυμούμε την αποδοχή και τον σεβασμό, θέλουμε να υπάρχουν γύρω μας πραγματικοί σύμμαχοι που καταλαβαίνουν τις ανάγκες μας και που θα μας προσφωνήσουν με το όνομα και την αντωνυμία που θέλουμε και όχι με αυτά που ενδέχεται να αναγράφονται στα επίσημα έγγραφα μας. Μάλιστα, η συμβολή του Υπουργείου Παιδείας είναι σημαντική σε αυτό το επίπεδο εφόσον επωμίζεται να διαμορφώσει ένα σύστημα αξιών που οδηγεί στην ολοκληρωμένη σχολική προσέγγιση όπου κανένα LGBTIQ+ άτομο δεν θα μείνει εκτός. Εξυπακούεται ότι αυτή η αξιακή διαμόρφωση δεν θα είναι απλά συμβολική, αλλά θα έχει ουσιαστική εφαρμογή στην εκπαιδευτική καθημερινότητα.
Αν λοιπόν, θέλουμε να μειωθούν αισθητά τα ποσοστά της ενδοσχολικής βίας, που οδηγεί στην άνοδο των αυτοκτονιών, των μαθητών και φοιτητών που εγκαταλείπουν το σχολείο και το πανεπιστήμιο και έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ψυχική υγεία, τότε πραγματικά χρειαζόμαστε πρακτικές που αποσκοπούν στην “queer” ματιά και προσέγγιση μέσα από προσιτά εργαλεία και πρακτικές κατανόησης.
Τα υπόλοιπα είναι στο χέρι της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας.
Homotopia 